Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 17-08-2017 r. – 0114-KDIP3-3.4011.225.2017.2.JM

Dochody uzyskane w 2016 r. z tytułu umowy zlecenia, renty rodzinnej oraz z tytułu umowy o pracę wykonywanej w Grecji nie podlegają opodatkowaniu w Polsce biorąc pod uwagę art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwzględnieniem przepisów polsko – greckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania

UZASADNIENIE

W dniu 17 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania na terytorium Polski dochodów uzyskanych z tytułu umowy zlecenia, renty rodzinnej oraz umowy o pracę.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 14 lipca 2017 r. Nr 0114-KDIP3.3-4011.225. 2017.1.JM (data nadania 17 lipca 2017 r., data doręczenia 20 lipca 2017 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez wskazanie, w zakresie przepisów jakiej ustawy ma być wydana interpretacja. Jeżeli interpretacja ma być wydana tylko w zakresie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to należy dokonać uzupełnienia w następujący sposób: doprecyzowanie stanu faktycznego, sformułowanie pytań w formie pytającej, które winny być sformułowane w sposób jasny i konkretny oraz powinny być związane z przepisami prawa podatkowego, a w szczególności z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będącymi przedmiotem interpretacji indywidualnej oraz przyporządkowane do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, a także przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego odnośnie sformułowanych pytań.

Jeżeli interpretacja ma być wydana również w zakresie przepisów ustawy Ordynacja podatkowa, wówczas należy: wskazać przepisy prawa podatkowego, a w szczególności Ordynacji podatkowej, będących przedmiotem interpretacji indywidualnej, sformułować pytania w formie pytającej, które powinny być związane z przepisami prawa podatkowego, a w szczególności ustawy Ordynacji podatkowej, będącymi przedmiotem interpretacji indywidualnej oraz przyporządkowane do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, przedstawić własne stanowisko w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego odnośnie sformułowanych pytań a także wnieść dodatkową opłaty w wysokości 40 zł oraz przedłożyć kserokopię dowodu jej uiszczenia.

Pismem z dnia 24 lipca 2017 r. (data nadania 24 lipca 2017 r., data wpływu 24 lipca 2017 r.) Wnioskodawca uzupełnił powyższe w terminie, jednocześnie wskazując, że interpretacja indywidualna ma być wydana jedynie w zakresie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Jako dziecko Wnioskodawca przeprowadził sie z rodziną do Grecji, ukończył tam liceum ogólnokształcące, studium ratownictwa medycznego, szkołę zawodową. Po śmierci Ojca Wnioskodawca otrzymywał po nim rentę rodzinną. Warunkiem jej otrzymywania była nauka. W Grecji rozpoczął się kryzys. Ponieważ Wnioskodawca mieszka w małej turystycznej wiosce, gdzie sezon trwa do 4 miesięcy w okresie letnim, nie mógł znaleźć pracy, dlatego po naradzie z mamą, postanowił kontynuować naukę w Polsce, aby móc korzystać dalej z renty rodzinnej. Mieszkając w Polsce, Wnioskodawca uczył się oraz podejmował różne prace aby się utrzymać. W Polsce jest łatwiej o pracę, dzięki niej Wnioskodawca mógł żyć i uczyć się, ponieważ sama renta nie była wystarczająca, a nie ma nikogo kto mógłby Mu pomóc. Wnioskodawca pracował do września 2016 r. We wrześniu Wnioskodawca wrócił do Grecji i rozchorował się na epilepsję. Wnioskodawca posiada certyfikat rezydencji podatkowej państwa greckiego, i w Grecji od lat jest Jego dom i Jego centrum interesów życiowych, jego miejsce zamieszkania. W Grecji od ukończenia 18 roku życia Wnioskodawca rozlicza się z całości swoich dochodów greckich i polskich, wcześniej rozliczał się razem z mamą. Za rok 2016 Wnioskodawca rozliczył się z całości swoich dochodów w Grecji, tj renty rodzinnej, pracy na umowę zlecenie z D. w Polsce oraz pracy w miasteczku zimowym w Grecji. Wnioskodawca załączył certyfikat rezydencji za 2016 r. i druk E1 (rozliczenie podatkowe 2016 r. w Grecji).

Ponadto w uzupełnieniu z dnia 24 lipca 2017 r. Wnioskodawca wskazał, że interpretacja ma dotyczyć roku podatkowego 2016. Wnioskodawca przyjechał do Polski po świętach pod koniec stycznia 2016 roku. Przebywał na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, ponieważ uczył się, a nauka trwała cały rok szkolny czyli dwa semestry w sumie od 5 lutego 2016 r. do końca roku, przewidywany czas nauki był do sierpnia 2017 roku. Z powody choroby Epilepsja w 2017 roku naukę Wnioskodawca musiał przerwać. Wnioskodawca do Polski nie przyjechał wraz z rodziną, cała Jego rodzina nadal mieszka w Grecji. Przyjazd Wnioskodawcy nastąpił jedynie w celach nauki oraz zarobkowym, nie przewidywał ze zostanie na stałe i dalej nie przewiduje. Wnioskodawca posiada certyfikat rezydencji Państwa Greckiego. Wnioskodawca otrzymuje rentę z ZUS w Polsce. Wnioskodawca nie posiada stałej placówki w Polsce.

Wnioskodawca zaznaczył, że przykładowo w interpretacji indywidualnej z dnia 28 lutego 2013 r., Nr IPPB1/415-1492/12-4/KS, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził, że: „(…) W rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, określenie stała placówka oznacza placówkę, poprzez którą rezydent jednego państwa prowadzi w sposób stały całkowicie lub częściowo działalność na terytorium drugiego państwa. Oznacza to, że aby uznać, że rezydent posiada stałą placówkę na terytorium drugiego państwa, muszą być spełnione następujące elementy:

• istnienie placówki, czyli określonego miejsca wykonywania usług,

• placówka musi mieć charakter stały, tzn. musi być utworzona w określonym miejscu z pewnym stopniem trwałości,

• rezydent musi prowadzić działalność za pomocą tej stałej placówki.”

„Jeżeli zaś polski rezydent posiada stałą placówkę w drugim umawiającym się państwie, to w takim przypadku dochód z tytułu wykonywania usług na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, który może być przypisany tej placówce, podlega opodatkowaniu w tym państwie, według obowiązujących tam przepisów. Niezależnie od tego, dochód z działalności wykonywanej za granicą należy również wykazać w Polsce. W sytuacji, w celu uniknięcia podwójnego opodatkowania, przy rozliczaniu podatku dochodowego w Polsce podatnik powinien zastosować metodę unikania podwójnego opodatkowania przewidzianą we właściwej umowie międzynarodowej, której stroną jest Polska.”

Wynagrodzenie z tytułu pracy w Grecji było wypłacane i ponoszone przez podmiot grecki. Wnioskodawca przebywał w Polsce dłużej niż 183 dni podczas danego roku kalendarzowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy dochody z tytułu umowy zlecenia, renty rodzinnej oraz z tytułu umowy o pracę podlegają opodatkowaniu w Polsce, za rok podatkowy 2016 zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania między Polska a Grecją?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Wnioskodawca uważa, ze jak rozlicza się z całego dochodu (polskiego i greckiego) w Grecji, to zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania nie musi się rozliczać już z podatku w Polsce. Podatek w Grecji z całego dochodu Wnioskodawca już rozliczył, na dowód przedstawił zeznania podatkowe za rok 2016.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ww. ustawy – osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Jak z powyższego przepisu wynika, aby można było mówić o podleganiu nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (polskiej rezydencji podatkowej) dana osoba musi posiadać na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych lub też czas pobytu danej osoby na terytorium Polski powinien przekroczyć 183 dni w ciągu roku podatkowego. Spełnienie którejkolwiek z tych przesłanek skutkuje uznaniem osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Polski centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Greckiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Atenach dnia 20 listopada 1987 r. (Dz. U. z 1991 r. Nr 120, poz. 524).

Stosownie do art. 4 ust. 1 umowy, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, albo gdy stosuje się wobec niej inne kryteria o podobnym charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają obowiązkowi podatkowemu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu ze źródeł położonych w tym Państwie albo znajdującego się w nim majątku.

Stosownie do art. 4 ust. 2 ww. umowy, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony w następujący sposób:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zazwyczaj przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli miejsca zamieszkania tej osoby nie można ustalić zgodnie z postanowieniami liter a) do c), właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.

Jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu osoba nie będąca osobą fizyczną ma siedzibę w obu Umawiających się Państwach, uważa się ją za mającą siedzibę w tym Państwie, w którym znajduje się miejsce jej faktycznego zarządu (art. 4 ust. 3 ww. umowy).

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym umowa zawarta między Polską i Grecją.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Z informacji przedstawionych w stanie faktycznym wynika, że jako dziecko Wnioskodawca przeprowadził się z rodziną do Grecji, ukończył tam liceum ogólnokształcące, studium ratownictwa medycznego, szkołę zawodową. Wnioskodawca posiada certyfikat rezydencji podatkowej państwa greckiego, i w Grecji od lat jest Jego dom i Jego centrum interesów życiowych, jego miejsce zamieszkania. W Grecji od ukończenia 18 roku życia Wnioskodawca rozlicza się z całości swoich dochodów greckich i polskich. Wnioskodawca przyjechał do Polski po świętach pod koniec stycznia 2016 roku. Mieszkając w Polsce, Wnioskodawca uczył się oraz podejmował różne prace aby się utrzymać. Przebywał na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, ponieważ uczył się, a nauka trwała cały rok szkolny czyli dwa semestry w sumie od 5 lutego 2016 r. do końca roku, przewidywany czas nauki był do sierpnia 2017 roku. Wnioskodawca do Polski nie przyjechał wraz z rodziną, cała Jego rodzina nadal mieszka w Grecji. Przyjazd Wnioskodawcy nastąpił jedynie w celach nauki oraz zarobkowym, nie przewidywał że zostanie na stałe i dalej nie przewiduje. Podczas pobytu w Polsce Wnioskodawca pracował do września 2016 r. We wrześniu Wnioskodawca wrócił do Grecji i rozchorował się na epilepsję. W 2016 r. Wnioskodawca uzyskał dochody z tytułu renty rodzinnej po zmarłym ojcu wypłacanej z ZUS w Polsce, z pracy na umowę zlecenie z D. w Polsce oraz pracy w miasteczku zimowym w Grecji. Wnioskodawca nie posiada stałej placówki w Polsce. Wynagrodzenie z tytułu pracy w Grecji było wypłacane i ponoszone przez podmiot grecki. Wnioskodawca przebywał w Polsce dłużej niż 183 dni podczas danego roku kalendarzowego.

Biorąc pod uwagę okoliczności przedstawione we wniosku oraz fakt, że Wnioskodawca do Polski przyjechał jedynie w celu nauki oraz zarobkowania a nie w celu pozostania w Polsce na stałe stwierdzić należy, że w 2016 r. Wnioskodawca podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, że w Polsce podlegały opodatkowaniu tylko dochody osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwzględnieniem polsko – greckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Odnosząc się do opodatkowania w Polsce dochodów z tytułu renty rodzinnej po zmarłym ojcu otrzymanej z ZUS, należy wskazać, że zgodnie z art. 18 polsko – greckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 19 ustęp 2, emerytury oraz inne podobne świadczenia wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z tytułu jej zatrudnienia w przeszłości będą opodatkowane tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ich odbiorca ma stałe miejsce zamieszkania.

Zgodnie z art. 19 ust. 2 ww. umowy, każda emerytura wypłacana z funduszy Umawiającego się Państwa lub jego jednostki terytorialnej bądź władzy lokalnej osobie fizycznej z tytułu usług świadczonych na rzecz tego Państwa lub jednostki terytorialnej bądź władzy lokalnej będzie podlegać opodatkowaniu wyłącznie w tym Państwie. Jednakże taka emerytura będzie podlegać opodatkowaniu tylko w drugim Umawiającym się Państwie, jeśli osoba ją otrzymująca jest obywatelem tego Państwa oraz posiada miejsce zamieszkania w tym Państwie.

Na podstawie art. 22 ust. 1 ww. umowy, części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, bez względu na to, gdzie powstają, które nie są objęte postanowieniami poprzednich artykułów niniejszej umowy, będą opodatkowane tylko w tym Państwie.

Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, Wnioskodawca mieszka w Grecji i otrzymuje z Polski rentę rodzinną po zmarłym ojcu. Przedmiotowego świadczenia przyznanych Wnioskodawcy nie można zatem zakwalifikować do emerytur i innych świadczeń o podobnym charakterze, gdyż nie było ono wypłacane w związku z jego zatrudnieniem w przeszłości.

W konsekwencji – stosownie do art. 22 ww. umowy – ww. świadczenie wypłacane Wnioskodawcy jako osobom mającym miejsce zamieszkania na terytorium Grecji podlega opodatkowaniu tylko w Grecji.

Odnosząc się do opodatkowania w Polsce dochodów uzyskanych w 2016 r. z tytułu pracy na podstawie umowy zlecenia należy wskazać, że w myśl art. 14 ust. 1 ww. umowy, dochody, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z wykonywania wolnego zawodu albo z innej samodzielnej działalności podobnego rodzaju, będą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że dla wykonywania swojej działalności w drugim Umawiającym się Państwie dysponuje ona zwykle stałą placówką. Jeżeli dysponuje ona stałą placówką, to dochody mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie, jednak tylko w takiej wysokości, która może być przypisana tej stałej placówce.

Z treści wyżej przytoczonego przepisu wynika, że dochód, osiągany przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Grecji z wykonywania wolnego zawodu albo innej działalności o samodzielnym charakterze, podlega opodatkowaniu tylko w Grecji, jeżeli osoba ta nie dysponuje zwykle stałą placówką w ww. państwie dla wykonywania swej działalności.

Przyjmując za Wnioskodawcą, że nie posiada stałej placówki w Polsce w celu wykonywania umowy zlecenia w Polsce, dochody uzyskane przez Wnioskodawcę w 2016 r. z tytułu umowy zlecenia podlegają opodatkowaniu tylko w państwie zamieszkania Wnioskodawcy, czyli w Grecji. Dochody te nie podlegają opodatkowaniu w Polsce.

W zakresie opodatkowania dochodów uzyskanych w 2016 r. z tytułu pracy najemnej w Grecji, na podstawie art. 15 ust. 1 ww. umowy, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 17, 18, 19 i 20 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, będą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w drugim Państwie.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ww. umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, będą podlegać opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie łącznie przez okres lub okresy nie dłuższe niż 183 dni podczas danego roku kalendarzowego i
2. wynagrodzenia są wypłacane przez osobę lub w jej imieniu, która nie ma w tym drugim Państwie miejsca zamieszkania lub siedziby, oraz
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą osoba ta posiada w drugim Państwie.

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, że zgodnie z art. 15 ust. 1 polsko – greckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, wynagrodzenie osoby mającej miejsce zamieszkania na terenie Grecji podlega opodatkowaniu tylko w Grecji, chyba że praca wykonywana jest na terytorium Polski. W takim przypadku dochód ten może być opodatkowany zarówno w Polsce jak i w państwie zamieszkania, czyli w Grecji.

Natomiast art. 15 ust. 2 umowy, określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenia podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie zamieszkania, czyli w Grecji, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, że wynagrodzenie podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień.

Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Zgodnie zatem z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD (pkt 1) w zakresie art. 15 ust. 1, ustalającym ogólną zasadę w zakresie opodatkowania dochodu z tytułu pracy najemnej, z wyjątkiem emerytur, taki dochód podlega opodatkowaniu w państwie, w którym praca jest rzeczywiście wykonywana. Praca jest wykonywana w miejscu, w którym osoba fizycznie przebywa, gdy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie.

Miejsce opodatkowania dochodów z pracy, zgodnie z umowami o unikaniu podwójnego opodatkowania uzależnione jest nie tyle od podmiotu wypłacającego wynagrodzenie, co od miejsca wykonywania pracy. Zgodnie z zasadą wyrażoną również w umowach/ Konwencjach o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody osób fizycznych mających miejsce zamieszkania w jednym z umawiających się państw, uzyskiwane z tytułu pracy najemnej świadczonej na terytorium drugiego państwa, mogą być opodatkowane w tym państwie, w którym praca ta jest rzeczywiście wykonywana. Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii, gdzie uzyskiwane są wynagrodzenia w zamian za świadczoną pracę najemną, ma określenie miejsca jej wykonywania. Za miejsce wykonywania pracy należy uznać zawsze to miejsce, w którym osoba fizyczna przebywa, kiedy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie. Pierwszeństwo w opodatkowaniu dochodów z pracy najemnej ma zawsze to państwo, w którym praca jest wykonywana.

W świetle powyższych przepisów uznać należy, że Wnioskodawca mający miejsce zamieszkania w Grecji i wykonujący pracę na terytorium tego kraju podlega opodatkowaniu tylko w Grecji, zgodnie z art. 15 ust. 1 polsko – greckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Wynagrodzenie to nie podlega opodatkowaniu w Polsce.

Podsumowując, dochody uzyskane w 2016 r. z tytułu umowy zlecenia, renty rodzinnej oraz z tytułu umowy o pracę wykonywanej w Grecji nie podlegają opodatkowaniu w Polsce biorąc pod uwagę art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwzględnieniem przepisów polsko – greckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/